auzokoEN ARTXIBOA II

Programa zehazteko beharra baina gainera programa betetzeko lortu nahi idren espazio moten arabera proiektatu nahi dan.

_eraikina bera den ARTXIBOA: artxibategi moduko bat sortzea da, baina self storage horren ideiarekin. Hemen auzoko bakoitzak bere zatia izango du, urteekin aldatu daitekeena, batzuetan tamaina handiagokoa eduki dezakezu edo txikiagokoa. Eraikinaren erabilera nagusia da.

 Self-storage adibideak dira.

_artxiboarekin batera DENDA+TAILERRAK jarri nahi dira. Plazara zabalik egongo direnak, gehitutakoelementu bat bezala. Tailerrak dendaren zati izango dira, bertan saltzen diren gauzak nola konpontzen diren ikusteko.

_baina LOGELAK ere integratu nahi dira, norbaitek berrikuntzaren bat egin nahi badu etxean laguntzeko. Edo lo egiteko lekurik ez dutenek, bertan lan eginda leku bat izateko.

Baina logela horiek ARTXOBOAREN barne kokatuko dira.

_kanpo espazio bat ere eman nahi da. ESTALKIAN kokatuko da.

Gotorleku itxura ematen zaio artxibo eta logela sukalde. Gela guztiak korridorean antzekoak izatea nahi da.

Bigarren eskuko denda eta tailerrak kubo ireki bat dira, aparte kokatzen direnak.

auzokoEN ARTXIBOA I

Artxiboa nolakoa izango den pentsatzen gauzak gordetzeko leku bat egin nahi dudala konturatu naiz. Modu batean edo bestean auzokoen bihotza izango den leku horretan beraiena den gauzak gordetzeko espazio bat. Dena artxibatzeko lekua.

Baina idea horrekin bueltaka trasteroaren idea antzekoa dela konturatu naiz. Trastero komunitario baten ideia izan dut, baina horretarako trastero bat benetan zer den ulertzen saitu nahian oso interesgarria iruditu zaidan artikulu batekin aurkitu naiz.


El poder de atracción del trastero

Unos no quieren tenerlo y otros guardan en él cosas útiles y objetos que no utilizarán jamás. Su tamaño es proporcional al número de trastos que acumula. El trastero forma parte del hogar como una estancia en la que se almacena nuestro apego por lo material. El sentido común es la clave de su uso inteligente.

FERNANDO TRÍAS DE BES 12 MAR 2006

Según el diccionario de la Real Academia Española, la palabra trastero significa "pieza o desván destinado a guardar los trastos que no se usan". Sin darnos cuenta, su propia etimología lo descubre: trastero proviene de trasto. La pregunta es inmediata: si es el lugar donde se guarda lo inútil…, ¿por qué demonios guardamos este tipo de cosas que ya no nos sirven?

Respecto a los trasteros, existen a su vez tres categorías de personas: las que no quieren tenerlo, aquellas que los ocupan con cosas útiles y las que los llenan de cosas que jamás volverán a utilizar.

Hay personas que prefieren prescindir de él en sus casas. Mantienen una simple teoría: "Aquello que voy acumulando en un trastero es algo que no voy a precisar". Procede, por tanto, tirarlo a la basura. Este modus operandi atrapa al vocablo "trastero" en su propia definición: un lugar que en realidad no nos hace falta para nada.

Seamos realistas; esta categoría de personas son minoría. La mayoría de nosotros preferimos tenerlo y, a ser posible, que sea bastante grande. De todos aquellos que lo poseen…, ¿conocen a alguien que lo tenga vacío? ¡No! Por definición, un trastero está pensado para tenerlo bien llenito.

Cosas útiles. De acuerdo, hay una serie de casos en los que el uso del trastero puede justificarse. A saber: los accesorios de esquí, la bicicleta, una tabla de surf, ropa de la estación pasada.… Todos estos elementos tienen una característica en común: se trata de objetos que abultan y tienen un uso continuado, pero estacional.

En estos casos, el trastero no es tal, sino un "armario anexo a la vivienda". Su utilidad es aquí manifiesta. Dados los menguantes metros cuadrados de las viviendas, los armarios de una casa nueva son cada vez más pequeños y menos en número. Una vergüenza. En El vendedor de tiempo hice una sátira sobre un matrimonio que no podía tener su tercer hijo porque no tenía trastero y la ropa de uno más no cabía en su casa. Parece una exageración, pero no lo es tanto. Ya he oído en más de una conversación de matrimonios jóvenes la decisión de no tener otro hijo por faltarle diez metros cuadrados a su vivienda. Visto el panorama inmobiliario, un cambio de casa para obtener esos metros cuadrados adicionales cuesta bastantes miles de euros, de los que no se dispone.

Los que no tienen trastero son los menos; los que lo utilizan con criterio, muy pocos. Pero esta tercera categoría, la de quienes los atiborran con cosas que jamás van a volver a necesitar son -somos- la inmensa mayoría.

Explicaré un caso personal absolutamente verídico. Hace cuatro años tuve que cambiarme de ciudad, así que vendí el piso donde vivía y compré uno en mi nuevo destino. Como se pactó en el contrato de compraventa, el propietario me entregó el piso "libre y expedito" (vacío). La sorpresa llegó cuando bajé a abrir el trastero: estaba literalmente abarrotado. Le llamé por teléfono. "¡Ah, sí!", respondió sorprendido, "me olvidé de comprobar el trastero. No importa, puede tirarlo todo". El anterior propietario no precisaba ni uno solo de los viejos trastos guardados. Es más, ni siquiera necesitó abrir su trastero para comprobarlo. No le hizo falta porque sabía perfectamente que el contenido íntegro de su trastero era del todo irrelevante. Entonces, pregunto de nuevo: ¿por qué lo guardaba?

La manía de acumular. Entramos en el fascinante mundo de las manías. Reconozcámoslo, guardar cosas que no sirven sólo puede tener una explicación de naturaleza psicológica. Expongo a continuación cuatro posibles motivaciones para guardar cosas que no sirven.

Una es similar a la afición del coleccionista, que se distingue del resto de los hombres por su capacidad de acumular relojes, recuerdos, cajas, soldados de plomo, barajas de naipes, monedas, sellos… Y un sinfín de objetos que bajo ningún concepto jamás tirará a la basura. Todo coleccionista es un "conservador de cosas". Son personas que otorgan un incalculable valor a que no se pierda todo aquello que algún día existió.

La segunda es un deseo de inmortalidad latente. Tengo un buen amigo que recopilaba todos los números de un periódico para, pasados unos meses, releer los titulares, seleccionar los artículos que le resultaban más interesantes y atemporales, recortarlos, reducirlos con una fotocopiadora a tamaño Din-A4 y después archivarlos en unas carpetas con anillas.

Jamás volvió a leer más que uno o dos artículos de los miles que atesoró. Pero nadie pudo quitarle el regocijo de mostrar de vez en cuando su pequeño y venerado tesoro periodístico. El problema llegó cuando el ritmo de archivo empezó a ser más lento que la publicación de los diarios. Con el tiempo, acumuló tantos miles de números en el trastero que su mujer le prohibió continuar con su afición favorita.

No es una broma. Recuerden el matrimonio que apareció en las noticias el año pasado: dormían en el rellano debido a que no querían tirar nada de lo que entraba por la puerta de su casa. Sus vecinos los denunciaron y los bomberos tuvieron que vaciar varias toneladas de trastos, bolsas, cajas y un largo listado de cosas inútiles. Detrás de una manía como ésta no hay más que el deseo de crear otra vida paralela que nunca habrá tiempo para disfrutar. Dado que no podremos concederle nuestro tiempo, le otorgamos nuestro espacio.

Hay una tercera afición a guardar cosas que responde a un fin de lo más curioso: la manía de prepararnos sorpresas a nosotros mismos para el futuro. Hay personas a las que les encanta dejar fotografías, notas escritas o recuerdos entre las hojas de los libros para hallarlos pasados unos años y crear melancólicas sorpresas para el futuro. Lo mismo ocurre con los trasteros y los baúles. Para estas personas no se trata de si lo que guardan es útil o no; se trata de disfrutar cuando se reencuentran con el trasto al cabo de varios años.

Los 'apiadados'. En último lugar tenemos a los que reciben el apelativo de "apiadados". Ellos son los que se sienten verdaderamente incapaces de enviar un trasto al infierno (basurero) cuando ya no cabe en el cielo (su domicilio). Para ellos, el trastero constituye un auténtico purgatorio de los objetos inservibles. Ni los condenan ni los salvan. Lo paradójico de esta modalidad es que hablamos de un purgatorio de seis metros cuadrados sito en el garaje, que conduce casi siempre al infierno (basurero).

La norma general demuestra que el 99% de los trastos que han sido custodiados durante más de cinco años sin utilizarse no serán utilizados jamás.

'Self-storage': "Guárdelo usted mismo"

La carencia de espacio, junto al ansia de acumular, ha creado una nueva demanda: sitio para guardar cosas inútiles. A tal demanda responde un nuevo tipo de servicio: más allá del clásico guardamuebles, se trata de unos almacenes vacíos (self-storage centers) donde se alquilan metros cúbicos de planeta. Si el self-service respondía al "sírvase usted mismo", esta modalidad responde a la voz "guárdelo usted mismo". Los self-storage son inmensos purgatorios de objetos y muebles. Algunos de ellos consisten en verdaderas habitaciones con candado a las que se puede acceder durante las 24 horas del día. Incluso con el automóvil. Vigilancia, temperatura controlada, garantías ante el robo, porcentaje de humedad bajo control….

Fernando Trías de Bes es profesor de Esade, conferenciante y escritor.


Inoiz entzun gabe nengoen self-storage horren inguruan baina horrelako zerbait egiteko asmoa neukan. Baina idea ez da hor soilik gelditzea, ez da gorde nahi dena artxibatzeko lekua soilik, ideia etxean behar ez duguna konpondu eta besteei eskaitzeko tokia ere badela. Horrela bigarren eskuko merkatu bat sortuko litzateke, ez soilik auzokoei zuzendua, baina markatua bertara hurbiltzen den edonorentzat zuzendua.

“La vida es un soplo y hay que aprovecharla”

“No es el ángulo recto que me atrae, ni la línea recta, dura, inflexible, creada por el hombre. Lo que me atrae es la curva libre y sensual, la curva que encuentro en las montañas de mi país, en el curso sinuoso de sus ríos, en las olas del mar, en el cuerpo de la mujer preferida. De curvas es hecho todo el universo, el universo curvo de Einstein.”

Auzoko artxiboa

Esan bezalaauzora bizitzen doazenentzako auzoko eraikina da, eta eraikin horretan auzoko etxebizitzen artxiboa aurkituko da. Etxebizitzez gainera lokalen artxiboa ere egin daiteke, eta kontrol guztia bertan eramateko lekua bihurtuko litzateke, kontrol eta kudeaketa lanak bertan egin ahal izateko.

Esan bezala idea nagusia artxibo horren sorreran dago.
Artxibategi horren antolaketa zehazteke dago oraindik baina behe solairuak eta auzokideen eskura jartzea dela derrigorra dela uste da. Kaleen arabera ordenatua egon beharko litzateke, horretarako auzo Le Panier auzoko kaleak aztertu dira.
Web orri bat aurkitu da kale bakoitzaren argazkiak daudenak
LE PANIER AUZOKO KALEAK


Artxibategiaz gainera bertara auzora bizitzera joan nahi dutenek, beraien etxebizitza berria konpondu bitartean, oso eraikin zaharrak baitaude inguruan lo egiteko leku bat izango lukete.

Bertan dagoen egitura jarraitzea erabaki da, eta hortik egin modulazio dena.

Horrela espazio pribatu eta publikotan bereiziko da. Publikoa erabili nahi duen edonorentzako izango da, baina batzuk ordutegi bat izango dute, beste batzuk beti irekita egongo diren bitartean. Horretarako bai igogailuan eta baita eskaileretan ere, gune pribaturako sarrera desberdina izango dute, giltza duen hori soilik sartzea bermatuz.

Modulo horiek erabilgarri izateko bi aldeetarapatio baten beharra egongo da erdiko gunean, eta patio hori gainera lotura ardatzak ezartzeko erabiliko da, garrantzitsua iruditzen baitzait la Charité enmarkatzea.

Erabileak beraz

Logelak: etxebizitza berriak nahi dituztenak eurenak konpondu bitartean bizi ahal izateko. 12 modulo guztira, beraien artean lotu edo banatu daitezkeenak.

Artxiboa: auzokoentzako irekia. Eraikinera bizitzen doaztenak eraman, eta ez da soilik etxebizitzak kalifikatzeko, baina lokal eta dauden gune guztiak.

Sukalde + jangela: Auzoari ematen zaion gune bat da. Gainera beharra duten guztiak joan daitezke, edo lana egiten duen gurasoek umeak bertara eraman ditzazkete bazkaltzera.

Liburutegia + lantokia: eraikinera doazenentzako eta auzokoentzako ikasi edo lan egiteko gunea. Gainera behe solairuan tallerak proposatzen dira, altzari zaharrak berritzeko edota etxebizitzetan konponketak egiteko beharrezko materiala gordetzeko guneak sortuz.

Azken irudian pribatutasun maila zehaztuta dago, eta banaketaren zergatia, gaur egun bertan dauden etxebizitzen 3 ko banaketa hori jarraitu nahi izan baita konposatzerako orduan. 

Fatxadan beraz, apalategiaren ideia eta 3 zatien konposaketa idea nahasten dira.

Eraikin baxuenean estalkiaren forma mantentzea erabaki da, liburutegian altuera bikoitza lortzeko. Beste eraikinean goiko terraza erabilgarri bat egitea erabili da. Espazio publiko hori gehiago zabalduz. Sukaldeekin lotua egongo denez auzoko ekitaldiak egiteko erabili daiteke, edo pantaila finko bat jarri udan zinema izateko bertan...

...iluntzean basoan galdu zaigu...

Txoritokiarekin aurrera eginez maketa proiektu izatea, eta maketatik proiektatzen gabiltza. Sarea izango den gantxillozko pieza guztiak bukatuta horren loturan zentratzeko ordua da.

Bideoan ikusten dira egin diren zatiak, eta txoritokiaren sarea osatuko dutenak. Orain aurkezpenean eta oinean gehiago zentratu behar gara, sortu nahi diren eremu gogorrago eta bigunago bat nola lortu pentsatuz.

Baina esan behar da oso ondo pasatu dugula gantxilloa egiten, ikasteko aukera izan dugulako eta proiektuan aplikatzekoa.

Le Panier... auzora begira...

"No es barrio lujoso, no es un barrio glamuroso, simplemente es el mejor barrio de Marsella que aguarda a ser descubierto si verdaderamente se quiere saber cómo es la Marsella alejada del turismo millonario de la Costa Azul."  Trivago

"Barrio marsellés muy animado, característico por los colores típicamente mediterráneos, Le Panier también es una zona histórica y muy cosmopolita con numerosos encantos."  Busopentour

Auzoko leku bat izango bada ere, eta auzokoei zuzendua egongo bada ere, bertara etorriko direnak ez dira auzokoak izango. Auzoko parte izan nahi dutenak izango dira, baina ekonomikoki hori posible ez dutenei laguntza emateko lekua izango da.

Garrantzia hartzen dabilen auzoa izatera LE PANIER, bertara hurbildu nahi duten zahar eta gazteak hartuko dituen eraikin eta espazio publikoa izango da, besarkatu eta auzokide egingo dituena. Baina auzokoizateko auzoarentzako hainbat gauza ein beharko dituzte.

Vivienda público frances horren barnean kokatzen gara, ekonomikoki baldintza txarrak dituztenei laguntzeko sortu zituztenak, baina gaur egun gueto suburbano bihurtu direnak. Ez da jende hori baztertu nahi, bere garrantzia hartzen dabilen auzo baten kokatu nahi dira.

Ez da epe luzerako etxebizitza bat eskaitzeko tokia proposatzen, auzoan barneratzeko gune bat eskaintzea da helburu, bertan dauden etxe zaharrak bizigarri eginda beraien etxe propioa izan dezaten gero.

Programa zehazten:

_Artxibo bat sortu nahi da, auzoan dauden etxebizitzak kalifikatuko dituena. Honek lana sortuko du, eta bertara bizitzen datozenetako batzuk jarri daitezte honetan. Artxibo hau kokatzeko tokia beharko da, gainera auzokideek parte hartu dezaketen artxiboa da, beraz denen eskuragarri egon behar da.

_Auzokideak eta heldu berriak komunikatze aldera jangela publikoa izango da, bazkaldu eta afaldu auzokideekin eginez lagunak egiten joateko, auzoan integratzen joateko. Gainera eraikinean bizi direnek kudeatuko dute, elkarbizitzako baloreak ikasten joateko.

_Jangela, ikasteko gune, lan egiteko gune publikoak izango baditu ere, lo+WC+gorde pribatutasun maila batekoak izango dira. Modulo desberdinetan osatuak, datorren familia edo pertsona kopuruaren arabera desberdin batuz.

_Helburu nagusia aukoek parte hartu eta aurrera eramango duten eraikin publiko bat izatea, laguntza eraikin bat. Eta eguraldiaren ondorioz, eta bertan egondakoan ikusitako jendearen ondorioz kanpo espazio publiko handia duen eraikina proposatu.

Azokoentzako eraikina izateko auzoko eraikina izan behar da, bertan dagoenaren islada. Eta horretarako auzoa ulertu beharra dago.

kale estuak, maldatsuak

 plaza gure eraikinaren aurrean

espazio publikoa, jendea batzeko puntu nagisu bilakatu daitekeena. 

Dagoen harma hartuko da egitura elementu garrantzitsuena. Elementu horri gehituz eta zintzilikatuz joango dira espazioak. Espazio beteak izango dira, era horrek hustuz lortuko dira bizitzeko eta egoteko lekuak.

Apalategi printzipio hori jarraitu nahi da, horrekin espazioak gehitu eta kendu ahal direlako.

APALAK (finkoak eta mugikorrak)  + APALETAN JARTZEN DIREN ELEMENTUAK

tradizioa, baserriaren idealizazioa

Tradizioaren izenean

Artikulu baten link a jartzen dut. Euskal arkitektura tradizionalaren ingurukoa da eta baserri tipologia horrek zer suposatzen duen analisatzen du, baina arkitektoen aldetik begiratuta.
Artikulu interesgarria iruditu zait, Ander Gortazar Balerdi  arkitektoak idatzia dena.

"uste dut tradiziotik eta historiatik modu deliberatuan aukeratutako ezaugarri zehatz batzuek pisu handia dutela gizartean"

Pisu horrek suposatzen duena aztertuko du. Merezi du irakurtzea.

Karrera Amaierako Proiektuak...

Urtean pare bat aldiz unibertsitateko beheko solairua proiektu desberdinez betetzen da. Ilusio handizeta denbora luzean garatutako proiektuak koktzen dira korridore eta geletan zehar, bakoitza bere ukituarekin, bere proiektatzekomoduarekin eta proiektua paperean jartzeko moduarekin.

Gogoratzen dut lehenengotan unibertsitatean "erakusketa" hori ikusi nuenean maketak iruditu zitzaizkidala ikusgarriena. Gu paperarekin jolasean genbiltzan bitartean, edo txabola sinple hura egiteko behar izan genuen  denboraz konturatzen nintzenean ikaragarria iruditzen zitzaidan pertsona bakar bat horrelako maketa bat egiteko gai izatea.

Denborarekin konturatzen zara hasieran horren zaila eta ezinezkoa ikusten zenuena ez dela horrenbesterako. Laserrezko makinak direla, lagunak direla... lana da, baina ez beste munduko zerbait.

Gainera proiektu horiekiko duzun pertzepzioa aldatuz doa. Hasieran maketak zuen presentziak hor jarraitzen badu ere planoek, irudiek beraien indarra hartzen dute urteak pasatu ahala. Bigarren urtean horretan gehiago fijatzen hasten zara, gehiago ulertzen dituzulako urtebetez rotring ekin planoak marrazten egon eta gero, eta AutoCad eko lehenengo abenturak bizitzeko aukera ematen dizutelako. Zuk ordenagailuarekin egiten duzuna paneletan dagoenarekin konparatzen duzu, eta konturatzen zara ez dakizula ezer, eta ez duzu ulertzen nola ikasiko duzun ez badizute irakasten, fakultatean sartuta emango dituzun urte guztietan inork horren inguruko klase bakar bat ematen ez badizu ere.

Baina arkitektura ikasketa autodidaktiko bat dela pentsa daiteke. Seriean ikasiak dituzun gauza mordoa daudela uste dute. Gehinak ordenagailuarekin lotuak. Baina ez datoz seriean eta orduak sartuz ikasiak dira. Aurrean dituzun 5 urteetan orduak eta orduak sartuz, egun eta gau, ikasten joaten zara. Egun baten 3 ordu pasa ditzazkezu txikikeria bat egiten, beste baten norbaitek komando berri bat erakutsita 10 minutuan edo gutxiagoan egin dezakezuna.

Eta hori da gaur egun KAP etan ikusten dudana, ORDUAK. Ez da soilik proiektuaren ideaia garatzen pasatako denbora, kurtso desberdinetan aurrera egin ahala handitzen ez dena, baizik proiektua garatzeko eta erakusteko pasatako denbora ere. Proiektua azaldua dago, batzuetan hobeto besteetan ez horren argi. Dena teknikoki marraztua dago, eta plano horiek ahalik eta zehatzenak dira, batzuetan teknikoki ikusgarriak. Karrera zehar proiektuetako klaseekin batera beste mila gauza izaten ditugu egiteko, ikasteko, eta denbora izaten da gure arazo handiena. Baina karrera amaierako proiektua egitean zu zara denbora hori kontrolatzen duena, zu zara denbora horretan proiektua garatzen doana, eta funtsa garapen hori panel batean nola irudikatu da, nola egin ulerkor buruan duzun guztia eta urtebete edo bian garatzen joan zarena.

Ez da soilik irudi polit bat egitea, edo kriston 3Da egitea (hor oso atzean ikusten naiz). Proiektua azaltzean eta besteek ulertzean dago gakoa. Proiektu bat bere konplexutasun guztiarekin ulerkorra, lehenengo itxuran erreza ematen badu, sinplea, gehienetan ondo egongo da. Panelean ULERTU egin behar da proiektua.
Hor oraindik ikasteko daukagu, aurten hasi gara panelekin bueltaka eta igartzen da guztiz kontrolatzen ez dugun alderdi bat dela, baina denbora daukagu ikasteko, gaur egun lantzen dugun A1 a panelbikoitz luze batetan bihurtzeko. Benetan panel horietan agertzen diren gauza teknikoak liburuetan begiratuz, galdetuz eta denborarekin egin daitezkeenak direlako, baina proiektua nola azaldu apurka apurka ikasten joan behar den gauza bat da.

Horren urrun eta horren gertu ikusten da... laster erakusketa horren parte izango garela.

Orain dela 4 urte ezinezkoa zena posible dela sentitzen dut, baina bakoitzak bere estiloa bilatzen jarraitu beharko du, lortu behar delako egokia iruditzen zaigun arkitektura bat egitea eta ez epaimahiak nahi duen arkitektura bat, baina gure arkitektura propio hori epaimahiak egoki dela pentsatzea, sartzen diren ORDU eta ESFORTZU guztiek beren emaitza emateko.

Auzokoa auzokoentzat!

Auzokoentzako zuzundutako eraikina izatea da helburua. Beharrak dituztenai laguntza emateko eraikina.

Aurreko sarreran azaltzen zen INNOVATION horretan sakondu nahi da, auzoak elkarlanean auzoari asko eskaini ahal diolako. Espazio bat emanda asko sortu dezaketelako auzokideek.
COMUNITY bat (auzokoak) eta SPACE bat (eraikina) behar zirela esaten zen berrikuntza horiek sortzeko.

_Sukalde batetik jatetxe bat sortu daiteke
_Lan egiteko eremu batetik, lanerako lokalak sortu daitezke, behar duenean behar duenak erabiltzekoak
_Ikasteko lekua liburutegi publikoak izan daitezke

Auzokoek ekintza ezberdinak sortu bizia ematea du helburu eskemak.
Modu batean eraikinaren barne espazio hori, hiriaren bilbearen barnean kokatzen den espazio publiko baten moduan landu nahi da.

Osagarri diren gune banatuak, batu edo banata daitezkeenak osagarri dira. Momentuaren arabera ordenatuko direnak. Finkoak espazio pribatuak soilik izango dira. Horrek eraikinaren eduki maximoa markatuko digu.

Auzokoak sartuko dira, beraz, auzoari onura egingo dioten elementuak sortzeko.

goizean goiz kabitik ihes egin du...

Txoritokiarekin jarraitzeko sarearen kokapena ikusteko ebaketa batzuk egin ziren joan den asterako. Horrela gantxillozko sarearen ideia bat hartzeko.

Baina iruditzen zaigu proiektuak aurrera jarraitzeko maketarekin hastea garrantzitsua dela, proiektua maketan oinarritzen delako.
Horregatik aste honetan maketarekin hastea erabaki da, eskala nahiko txikian egingo denez, erabaki beharra daukagu 1/100 edo txikiagoa egitea, xehetasun handiko maketa izango da. Horregatik kokatuko garen lursailaren topografia guztia lantzen gabiltza.
Gainera sarearen eskala erabaki behar dugu, iruditzen zaigulako benetan ideaia ulertzeko sarea eta maketa bera eskala desberdinetan egin beharko liratekeela.

Ondorengo asteetan maketaren nondik norakoak azaltzen joango gara.

Marsellako argazkiak konpartitzen... II Txoritokia

TXORITOKIA

Bertan klikatuta txoritegiko argazkiak dauzkazue.

Marsellako argazkiak konpartitzen... I La Charité

MARSELLAKO ARGAZKIAK

Dropbox eko Marsellako argazkien link-a

COMMUNITY + SPACE = INNOVATION

El proyecto consiste en la elaboración de un plan de autogestión vecinal con carácter temporal del solar con una actividad de principal de huerto comunitario. El proyecto quiere crear un espacio público verde, donde se puedan desarrollar actividades lúdicas, culturales, educativas y ambientales, que ayuden a la interacción. La finalidad del proyecto es facilitar los procesos de ciudadanía activa, mediante la participación activa y consciente de los vecinos en la gestión de los espacios públicos.


ESTA ES UNA PLAZA

Esta es una plaza , hemen klikatuta plaza horren bloga agertzen da. Bertan egiten dituzten ekintza desberdinak agertzen dira, beti auzokideek landuak. Jarraian idea pixkat azaltzen duen bideoa jarri dut. Asmoa Marsellarako antzeko zerbait egitea da, auzokideak ulertuak izango diren eraikina. Laguntza behar duenarentzako eraikina. Vacio hori beharrean betea izango litzateke kasu honetan, baina ideia auzokideen eraikin bat auzokideentzako egitea da. Kokatzen garen lekua kontuan hartuta, bertan dagoen segregazio soziala jarraituz beharrak dituztenei laguntzeko eraikin bat egiteko beharra ikusten dut.

Beraiek horri erantzunez, auzoari bizitasun gehiago emango liekete, eta hiri ideia, auzo ideian indartzea ekarriko luke.

Beraz eskema ideia pribatuak diren guneak ahalik eta gutxienak izatea da. Gune pribatuak baleude tenporalak izango lirateke, gune hori okupatua den momentuan erabiltzaileak zehazten duelarik zenbaterainoko pribatua izatea nahi duen.

Txori txiki bat negarrez ari da...

Abiarioan zentratze aldera egitura sistema zehazteko beharra dago. Marseillak daukan aire afrikarrak jarraituz jaima saharauietan oinarritzea erabaki da, lotura hori egiteaz gainera portuan aurkitzen diren itsasontzien egiturarekin ere bat datorrelako.

Horren gainean kokatuko da gure sarea, eta azken itxira jaima handi batena izango da.

Esan bezala gaineko sare hori egiteko ganchilloa erabiliko dugu, patroi desberdinak batuz. Nylon a izango da materiala, baina gainera jaima handi horrek hiru zati izango ditu. Alde batetik txoriak babestuko dituen zatia egongo da. Elementu handiena eta gehien okupatuko duena da. Gero horri lotuta gune bat landarez beteko denez eta peatonal bihurtu, umeen jolasteko gune bat sortu nahi da.


Proiektu desberdinak begiratzen aritu gara, baina gehinetan ikusgarriena ondokohau iruditu zaigu.

Azkenengo zatia uretan barneratuko da, hori oraindik zehazteko dago. Baina idea sarea portuan barneratzea da, material berdinarekin, patroi desberdinekin, erabilera desberdinak ematea.

Patroiak begiratzen ere egon gara.

Kolore eta patroi desberdinak nahaztu nahi ditugu, bertako irudiak Afrikako erreferentzia hori izateko.

Txio txioka amari deika...

Txoritokia lantzen jarraituz garabiaren kokalekua zehaztu dugu. Asmoa kotxeak garabiaren azpitik pasaraztea da eta era berean txoritokira sarrera bertatik egitea. Sarrera hori gaur egun dagoen zubitxo horretatik egingo litzateke. Gainera portu ertzean dauden kotxeak kanpora botatzea da helburu, bertan landaredia sartu eta txorientzako gune desberdinak sortuz.
Estaltzeko gantxiloz egindako sareak erabili nahi dira, patroi desberdinak erabiliz eta kolore desberdinen bitartez Marsellan puntu esanguratsu bihurtzeko.
Egitura moduen itsasontzietako mastilak imitatzen dituen elementuak jarri nahi dira. Gainera horrek sareak lotzen joatea ahalbidetuko digu.

Gainera sare hori itsasora luzatu nahi da, hasieran txorien kaiola dena umeentzako jolasteko gune bihurtu eta itsasoan barneratzeko. Hori posible egiteko sarearen materiala aldatuz joango da.

bidaia...

Goizaldeko ordubietan, logurea, emozioa, bidaian joateko gogoak nahasten dira autobusera sartzean. Aurretik ordu asko eta kilometro asko. Autobusaren barruan berehala sortzen da mikroklima hori, gauetan ohikoa den bezala mikroklima hotza, baina kanpoan dagoen euriarekin alderatuz paradisua.

Eta orduak aurrera doaz, baina ez da bidearen bukaera ikusten, Carcassonen lehenengo geldialdia egin eta gutxi falta dela dago denon buruetan, baina bidaiak jarraitzen du, astiro, gelditu gabe...

...Aigues-Mortes... eta NIMES. Lehenengo egunaren bukaera.

Baina hori ez da helmuga. Bidaia ez da helburu horrekin hasi, aurrera jarraitu beharra dago, berriro autobusean sartu eta kilometroak egin. Oraingoan ere aurrera, etengabe, gelditu gabe, atzera begiratu gabe.  Horrela soilik heltzen zara helmugara, horrela ikusten dugu urrunean Marsella, ta hurbiltzen zoaz astiro.

C'est la vie! C'est la vie! C'est la vie! 

Eta Marsellak zer eskaitzen digu? Bertako kaleetan galdu beharra hori ikusteko, gure burua galdu besterik ez dugu hiri horren xarma bereganatzeko, proiektuak egin behar diren tokiak ezagutzeko, bertako jendea nolakoa den ikusteko...

Eta kale horietan galdurik aurkitzen duzu benetan bila zabiltzana, benetan aurkitu nahi zenuena, edo ez...

Kale horietan dago gero proiektatuko duzunaren erantzuna, eta galdera... Marsella kultura hiriburua izango delako datorren urtean, eta kultura hori zein txokotan aurkitzen den zure lana delako. Kale horietan galduta aurkituko duzun... berriro galdu beharko...

...eta ibili eta ibili... berriro bueltarako ordu iristi arte. Berriro autobusean sartu eta bueltako bidea egiteko ordua iritsi arte. Kilometroak aurretik, eta ordu asko aurretik...

Matia kalie kolonizatzen

egun bat, barraskiluen moduen etxie lepuen hartu ta kalien ondo pasatzeko...

Marsellako flotantea_azken ematea UGERportu!

entregatutako lamina

 

zatika 

3 preguntas sobre arquitectura en la calle

¿Qué opina sobre la arquitectura que se está construyendo actualmente en las ciudades? De las tres preguntas que hemos hecho a distintos paseantes que cruzaron la plaza Colón de Madrid la semana pasada voy a intentar profundizar en ésta. Se habla mucho (siempre entre arquitectos por supuesto) de la necesidad de establecer un diálogo abierto entre la arquitectura y la sociedad. Se han escrito numerosos artículos, tesis, libros e incluso se han dado ponencias sobre el tema, desde mi punto de vista, demasiado intelectualizados.

Tengo que decir que la pregunta tenía una intención. Corroborar lo que ya sabía. Que las ciudades que estamos construyendo, salvo excepciones, son ajenas a los gustos del habitante. En líneas generales, de las respuestas que han dado los ciudadanos podemos sacar una conclusión. No están satisfechos con la arquitectura actual. Insípida, precaria, fea, pobre  son algunos de los adjetivos que se han utilizado para definir (estéticamente) los nuevos barrios de las ciudades y yo les doy la razón. ¿Quién tiene la culpa?, ¿Los políticos?, ¿los promotores? La respuesta tajante es NINGUNO DE ELLOS. La tenemos nosotros, los arquitectos. Creo que si los políticos y los promotores están obligados a contar con nosotros deben usar el producto que nosotros les ofrezcamos. A ellos no se les obliga a tener un criterio estético del mismo modo que un niño no llegará a tener jamás un paladar refinado si no le das de comer nunca un buen jamón. No podrá exigir  ni diferenciar entre lo bueno y lo malo. Estoy convencida de que tantos años de estudio nos han servido para hacer buenos edificios, prácticos y bellos al mismo tiempo. ¿Entonces, si los dibujamos nosotros, por qué existen esos bloques de viviendas macizados como colmenas sin ningún fundamento artístico? Creo firmemente, y mi experiencia como profesional me da la razón, que está en nuestra capacidad de convencimiento hacer ver a los promotores que otro tipo de arquitectura es posible, que con un mismo presupuesto se pueden conseguir otros resultados siempre que tengamos voluntad. Hoy en día cuando una persona quiere comprar una casa, solo valora el plano de distribución, la zona y el precio y toma la decisión sin interesarle cómo será estéticamente el conjunto residencial. La razón es sencilla. Prácticamente todos los edificios son iguales. No hay diferencia entre unos y otros. No existe una oferta de arquitectura bella o diferente.  Todo es feo, ¿qué más da? Y si menciono los edificios de materiales lujosos y grandes ventanales que compran los de cartera más desahogada también están estandarizados. Todas las casas iguales con mármol travertino en fachada. ¡Qué ordinariez! Y por si no me explico bien pongo un ejemplo práctico. Cuando nos compramos unas gafas probamos mil modelos diferentes por encima  de cómo nos queden porque buscamos algo bonito y original. Cuando el ciudadano tiene intención de comprar una vivienda no puede hacer lo mismo sencillamente porque no existe oferta. Entonces solo me queda decir: ¡Generemos la oferta y al final existirá la demanda!

Acabo con la siguiente invitación a mis colegas.  Intentemos hacer ciudades bellas, no nos demos por vencidos  y veremos resultados.

Escrito por Virginia del Barco.

“La arquitectura, de todas las artes, es la que actúa más lentamente, pero de forma más efectiva, en el alma” Ernest dimnet.

The Father and the Daughter

Sorotan Beleren abestiak ere esaten zuen


Gaur egun oraindik ikus dezakegu
alaba hura lehioan
mariñelaren zai,zai
itsasoan du itxaropena.

Itxaropenak egiten duelako alaba egunero bertara joatea, aita noiz helduko itxaroten egotea. Itxarotea, itxaropena edukitzea delako.Eta bahr izaten dugun itxaropen hori itsasoan aurkitzen da gehienetan. Gure eskuetatik at dagoen elementua delako itsasoa.

Hasiera batean ezer ez dago, ura, bukaerarik ez daukan ortzmugan...

Baina bi aldiz begiratzen badugu, urrunean zerbait ikustera heldu gaitezke. Itxaropenak egiten digu atentzio bereziz begiratzea. Izan daitekeelako norbaitek edo zerbaiten esperoan izatea, baina gerta daitekeelako kuriositate hutsagatik begiratzea.

Eta begira jarraitzen badugu litekeena da gehiago ikustera heltzea, edo baliteke oasi batean bailitzan gure imaginazioaren obra izatea. Itsasontzia, izurdeak... Baina itsasoaren magia da hori, itxaropenez betea mantentzen diguna...

Eta horregatik jarraituko du alabak marinelaren esperoan, denborak aurrera egiten badu ere itsasoa egunero hor dagoelako, aurrera eta atzera, mugimendu konstatean baina aldi berean mugitu barik, itsasoan harrapatuta geratzen den guztia kanporatzen, eta hurrengoa baliteke gu itxaroten gauden hori izatea. ITXAROPENA.

Txoritokia hasiera...

"Urban knitting makes common things extraordinary..."

Txoritokia erreferentzia puntu bilakatu behar da, txoriak erakarriko dituen puntu, baina baita bertaratzen den edonor. Horretarako haria eta orratza hartuta patroi desberdinak sortuko dira, Marsellan horren arrunta den grua hori zerbait ikusgarri bilakatzeko.

Hau izango da gure txoritokiaren azala, kolorez betetako geruza babesgarria.